english / polski
Der Fluss. Groß. Breit. Starke Strömung. Seine Kraft siehst du in den Wirbeln, die sein Wasser trüben.
Starker Wind bricht die Oberfläche. Kleine Wellen entstehen und verschwinden in der Strömung.
Die Sonne tanzt auf den Rücken der Wellen in tausenden Lichten. Es scheint, als ob der Fluss weitere Dimensionen, weitere Leben, weitere Gesichter bekommt. Das alles flattert, lebt in Sekunden. Und verschwindet. Und wird zu neuen Bildern — die auch nur den Augenblick existieren. Nichts festes. Riesiges Theater der Veränderung.
Für Brüche der Sekunde erkennst auf dem Wasserspiegel den Himmel, die Wolken, die Vögel. Dann brechen die Bilder zusammen.
Dein Auge versucht etwas festes zu greifen. Dein Kopf sucht nach Mustern, nach Wiederholungen. Er versucht den Bildern Namen geben.
Je intensiver schaust du in diesen Chaos, desto mehr Panik, mehr Verwirrung in dir entsteht. Der Fluss hilft dir nicht dabei, irgendwelche Orientierungspunkte zu finden.
Du willst weglaufen.
Du weißt, dass wenn du weiter in die Strömung schauen wirst, wirst du versuchen, die Bilder auf dem Wasser in deinen Händen zu behalten…
***
Der Fluss fließt weiter. Es ist seine Natur. Er ist hier vor deinen Augen. Gleichzeitig ist er an seiner Quelle und mündet in dem Meer.
In seiner Natur ist er durch den Regen mit ganzem Wasser auf diesem Planeten verbunden. Auch mit dem in dir.
Der Fluss ist mit dem Boden verbunden, der seinen Lauf bestimmt und den er in sich trägt.
Er verbindet…
***
Der Fluss.
Vielleicht die älteste universelle Metapher des Lebens.
Mit dem Baum zusammen.
Und so wie der Baum die Verbindung zwischen dem Unteren und dem Oberen repräsentiert, zeigt der Fluss die Veränderung.
Sogar die schönste Metapher ist letztlich nur ein intellektuelles Spiel des Kopfes — die Befriedigung unseren ästhetischen Kategorien, ein Kitzel für manche Gedanken, die wir für Emotionen nehmen.
(diese Kopf-Masturbationen: ojojoj, das ist aber soooooo schön [was nichts anderes bedeutet als: es passt zu meinen ästhetischen Standards und meinem Geschmack] und KLICK! — haken wir die Realität dieser Welt ab — auf der Oberfläche — um unberührt zu bleiben. Dann noch Selfie für FB oder Insta — und weglaufen.)
***
Das Wort „Metapher“ hat sehr schöne Etymologie. Aus dem Proto-Indoeuropäischen bedeutet es: (ein Kind) über/durch etwas tragen.
Aber solange wir die Realität als ein Bild in unserem Kopf betrachten, kann die schönste Metapher uns nicht näher zu Dem Leben bringen.
***
In der Bedeutung des Wortes „Metapher“ liegt auch der Schlüssel unseres Rückkehrs zu Dem Leben:
Das Kind unseres Geistes durch unsere Masken, Neurosen, Vorurteile, Standards, Kategorisierungen, Arroganz tragen; durch alles, was uns von der Welt trennt, zu der Rohheit der Realität über.
Das Kind in uns, das mit offenen Augen und Armen, in Neugier und Liebe zur Welt steht.
***
Der Fluss.
Du stehst auf seinem Ufer und du ergibst dich. Du verschwindest total. Gibst alles ab. Alles, was du weißt, was du denkst zu sein. Alle Selbst-Dialoge, die du für dich selbst nimmst — denn du gibst die Überzeugungen, zu wissen und zu verstehen, wer du bist, letztendlich auf. Du kapitulierst vor der Angst, die Angst vor eigener Nacktheit zu haben.
Du gibst deinen Namen ab. Deine Geschichten.
Du gibst alles ab, was du über den Fluss weißt. Seinen Namen sogar.
Du bist bereit in ihn zu verschwinden. Leer…
Und das Kind in dir, was aus dieser Welt in diese Welt kam, öffnet die Augen, die Arme, das Herz.
Du verschwindest, aber Das Leben in dir beginnt zu leben.
Der Fluss übernimmt dich. Er fließt über dich.
Jede Wassermolekül in dir resoniert mit jeder Wassermolekül, die den Fluss ausmachen.
Der Fluss wird du. Du wirst der Fluss. Im Augenblick machst du seine ganze Reise — aus dem All, über die Täler, bis zum Meer. Du schlägst als Regen gegen die Erde. Du fließt durch alle Körper, die das Wasser seit dem Anfang des Lebens auf diesem Planeten gestaltete.
Du wirst zum ganzen Leben.
Und Das Leben wird nicht anders als du…
The river. Grand. Wide. Strong current. You see its power in the vortexes that muddy its waters.
A strong wind breaks the surface. Small waves emerge and disappear in the current.
The sun dances on the backs of the waves in a thousand lights. The river appears to develop further dimensions, another lives, new faces. Everything shimmers, living in seconds. And it disappears. And becomes new images – that also exist only for a moment. Nothing is fixed. Great theatre of change.
For a split of a second you recognize the sky, the clouds, the birds on the surface of water. Then the images break down.
Your eye tries to hold on to something solid. Your head seeks for patterns, for repetitions. It tries to give names to the images.
The more intensively you look into this chaos, the more panic, the more confusion arises in you. The river doesn’t help you in finding orientation points.
You want to run.
You know that if you keep looking into the current, you will attempt to retain the images on the water in your hands…
***
The river flows on. It is its nature. It’s here in front of your eyes. At the very same moment, it is at its source and disembogues in the sea.
In its nature, through rain, it is connected to all the water on this planet. To the water in you, too.
The river is connected to the earth that determines its course and the sediment it carries within.
It brings together…
***
The river.
Maybe the oldest universal metaphor for Life.
Together with the tree.
And while the tree represents the connection between what’s beneath and above, the river embodies change.
But in the end, even the most beautiful metaphor is merely an intellectual play of the head – a satisfaction of our aesthetic categories, a titillation of some thoughts we take for emotions.
(all these head-masturbations: aaaawwwww, this is sooooooo beautiful [which means nothing more than: it fits my aesthetic standards and my taste] and CLICK! – we chop off the Reality of this world – on the surface – to stay unmoved. Then one more selfie for Fb or Insta – and we run away.)
***
The word “metaphor” has a beautiful etymology. From the Proto-Indo-European it means “to carry (a child) over/through something”.
But as long as we take the images in our head for reality, not even the most beautiful metaphor can bring us closer to Life.
***
In the meaning of the word “metaphor” lies also the key to our return to Life: to carry the child of our soul through our masks, neuroses, judgements, standards, categorizations, arrogance; through everything that separates us from the world, towards the rawness of Reality. The child is us, that embraces the world with open eyes and arms, with curiosity and love.
***
The river.
You stand at its shore and you surrender. You disappear completely. You yield everything. Everything you know, you think you are. All self-dialogues you take for yourself – because you finally give up your convincement to know and understand who you are. You capitulate to the fear of being afraid of your own nakedness.
You give up your name. Your stories.
You give up everything what you know about the river. Even its name.
You are ready to disappear in it. Empty…
And the child in you, that came from this world into this world, open its eyes, its arms, its heart.
You disappear, but the Life in you begins to live.
The river absorbs you. It flows over you.
Every water molecule in you resonates with every water molecule that makes up the river.
The river becomes you. You become the river. In a blink of an eye you make its whole journey – from outer space, over the valleys, to the sea. You hit the ground as rain. You flow through all the bodies shaped by water on this planet since the beginning of Life.
You become all of Life.
And the Life is not different from you…
Rzeka. Duża. Szeroka. Silny prąd. Jej moc widzisz w wirach, które mącą jej wody.
Silny wiatr burzy powierzchnię. Małe fale powstają i znikają w prądzie rzeki.
Słońce na plecach fal tysiącami świateł. Zdaje się, jakby rzeka miała kolejne wymiary, kolejne życia, kolejne twarze. To wszystko miga, żyje w sekundach. I znika. Zmienia się w nowe obrazy — które istnieją też tylko w oka mgnieniu. Nic trwałego. Potężny teatr zmiany.
Na ułamki sekund rozpoznajesz na tafli wody niebo, chmury, ptaki. I rozpadają się obrazy.
Twoje oko próbuje uchwycić coś stałego. Twoja głowa szuka wzorów, powtarzalności. Próbuje nazwać obrazy.
Ale czym intensywniej patrzysz w ten chaos, tym więcej powstaje paniki, więcej zamętu. Rzeka nie pamaga ci w znalezieniu jakichkolwiek punktów odniesienia.
Chcesz uciec.
Wiesz, że kiedy będziesz dalej patrzył w nurt rzeki, będziesz próbować zatrzymać obrazy na wodzie w twoich dłoniach…
***
Rzeka płynie dalej. To jej natura. Jest tutaj przed twoimi oczami. Jednocześnie jest u swojego źródła i uchodzi do morza.
W swojej naturze jest połączona poprzez deszcz z całą wodą na tej planecie. Też z tą w tobie.
Rzeka jest połączona z ziemią, która wyznacza jej bieg i która niesie w sobie.
Łączy…
***
Rzeka.
Być może najstarsza i najbardziej uniwersalna metafora życia.
Razem z drzewem.
I tak jak drzewo reprezentuje połączenie między tym, co na dole z tym, co na górze, rzeka pokazuje zmianę.
górnym
Ale nawet najpiękniejsza metafora jest ostatecznie tylko intelektualną gierką głowy — zaspokojeniem naszych estetycznych kategorii, połaskotaniem niektórych myśli, które nazywamy emocjami.
(te masturbacje głowy: ojojoj, to jest takie piękne [co znaczy nic innego jak: to odpowiada moim estetycznym standardom i gustom] i KLICK! — odhaczamy rzeczywistość świata — na powierzchni — aby pozostać nieporuszonymi. Potem jeszcze selfi na FB albo Insta — i ucieczka.)
***
Słowo „metafora“ ma bardzo ładną etymologie. Z praindoeuropejskiego znaczy: przenosić (dziecko) przez coś/ponad czymś.
Ale dopóki bierzemy obrazy w naszej głowie za Rzeczywistość, nawet najpiękniejsza metafora nie może przybliżyć nas do Życia.
***
W znaczeniu słowa „metafora“ leży klucz naszego powrotu do Życia:
Dziecko naszego przenosić przez maski, neurozy, uprzedzenia, standardy, kategorie, arogancję i wszystko, co nas oddziela od świata, do surowości Rzeczywiści.
Dziecko, które w nas stoi z otwartymi oczami i ramionami, pełnymi ciekawości i miłości do świata.
***
Rzeka.
Stoisz na jej brzegu i poddajesz się. Znikasz całkowicie. Oddajesz wszystko. Wszystko, co wiesz, co myślisz o tym, kim jesteś. Wszystkie własne dialogi, które bierzesz za siebie samego — bo oddajesz ostatecznie przekonania wiedzy i rozumienia, kim jesteś. Kapitulujesz przez strachem bania się własnej nagości.
Oddajesz własne imię. Własne historie.
Oddajesz wszystko, co wiesz o rzece. Nawet jej imię.
Jesteś gotowy zniknąć w niej. Pusty…
I wtedy dziecko w tobie, które przyszło z tego świata w ten świat, otwiera oczy, ramiona, serce.
Znikasz, ale Życie w tobie zaczyna żyć.
Rzeka przejmuje cię. Płynie przez ciebie.
Każda molekuła wody w tobie rezonuje z każdą molekułą wody, który tworzy rzekę..
Rzeka staje się tobą. Ty stajesz się rzeką. W mrugnięciu oka przechodzisz całą jej podróż — z kosmosu, przed doliny, do Morza. Uderzasz jako deszcz o ziemię. Przepływasz przez wszystkie ciała, które woda tworzyła od początku życia na tej planecie.
Stajesz się całym Życiem.
A Życie nie jest już niczym innym jak tobą…
WEG DES KINDES 