Einfach traurig/It´s just sad/Po prostu smutne

Die traurigste Aussage, die ich von Menschen höre, ist:

ICH habe entschieden/Es ist MEINE Entscheidung/MEINE Wahl.

Einfach traurig…

Ich schaue in die Augen. Und ich sehe Angst. Angst vor Leben. Angst vor Verlust der Kontrolle. Angst vor „nix-falsch-machen“. Angst „durchgeschaut-zu-werden“. Angst die Illusion eigenes Leben zu verlieren. Angst die Maske zu verlieren. Angst in eigenem Körper Hier und Jetzt zu sein.

Vom Körper abgetrennt. Steifheit des Körpers. Verstecktes Herz in verschlossenem Brustkorb. Hände ohne Energie und Leben. Unter der Geschichte des Lebens angespannte Schultern und Gesicht.

Künstliches Lächeln.

Der Mensch ist nicht da.

Aber diese Hülle erzählt über die Freiheit der Wahl…

(Es ist auch die lustigste Aussage.

Ich lache über die Erinnerung meiner Überzeugung, frei zu entscheiden.)

---

The saddest statement I hear from people is:

I have decided/It’s MY decision/MY choice.

It’s just sad…

I look in their eyes and I see fear. Fear of living. Fear of losing control. Fear of “don’t-do-anything-wrong.” Fear to be seen through. Fear of losing the illusion of one’s own life. Fear of losing the mask. Fear of being in one’s own body, Here and Now.

Detached from the body. Stiff. Hidden heart in a closed chest. Hands with no energy or life. Shoulders and head tightened under the story of life.

Fake laughter.

The human is not there.

And this shell is talking about freedom of choice…

(It’s also the funniest statement.

I laugh about the memory of myself, once convinced too, I was free to decide.)

————-

Najsmutniejszą wypowiedzią, jak słyszę od ludzi, jest:

JA zdecydowałem/To jest MOJA decyzja/MÓJ wybór.

Po prostu smutne…

Patrzę w oczy. I widzę strach. Strach przed życiem. Strach przed utratą kontroli. Strach przed „nie-zrobieniem-czegoś-źle“. Strach przed „byciem-przejrzanym“. Strach przed utratą iluzji własnego życia. Strach przed utratą maski. Strach przed byciem we własnym ciele Tutaj i Teraz.

Oddzieleni od ciała. Sztywność ciała. Skryte serce w zamkniętej klatce piersiowej. Dłonie bez energii i życia. Pod ciężarem historii życia napięte barki i twarze.

Sztuczny uśmiech.

Nie ma w tym Człowieka.

Ale powłoka opowiada o wolności wyboru…

(To jest też najśmieszniejsza wypowiedź.

Śmieję się na wspomnienie własnego przekonania o byciu wolnym w wyborze.)