Es ist genug zu verstehen, wie unsere Wahrnehmung funktioniert, um in Demut auf die Knie zu fallen und vor sich selbst und dem Universum zu gestehen: Ich weiß Scheiß über die Welt — Ich sehe sogar die Realität meiner Welt nicht.
***
Etwa 70% unserer Wahrnehmung konzentrieren wir auf das Sehen. Dann kommt das Hören. Der Rest fällt auf Geruch und Geschmack.
Den am meistens „konkreten“ Sinn — das Tasten — haben wir in der Sozialisierung verbannt.
Ich bleibe dann bei den ersten zwei Sinnen. Die Physik sagt uns, dass die Welt Energie ist. Das bedeutet, dass alles eine bestimmte Schwankung, Wellenlänge, Vibration hat. Unsere Sinne sind darauf ausgerichtet, diese Schwankungen zu empfangen, sie zu elektrischen Signalen umzuwandeln und weiter zum Gehirn zu senden.
Auge. Die hintere Wand wird aus Millionen Sinneszellen ausgestattet (Zapfen und Stäbchen). Sie reagieren spezifisch auf unterschiedliche Wellenlänge der Photonen – das heißt, sie registrieren unterschiedliche Farben. Durch eine chemische Reaktion entsteht ein elektrischer Impuls, der weiter zum Gehirn transportiert wird. (vereinfacht)
Ohr. Eine Membrane (Trommelfell) nimmt bestimmte Vibrationen auf — sie werden mechanisch weitergeleitet. Im Labyrinth werden diese mechanischen Signale durch Rezeptoren in elektrische Signale umgewandelt und Richtung des Gehirns versendet. (vereinfacht)
Hier fängt unsere Trennung von der Realität der Welt an — jeder hat eine andere eingeborene Sensibilität der Sinnesorgane. Dazu kommen noch individuelle Behinderungen. Einer kann mehr Farbtöne unterscheiden. Anderer hört besser. Etc.
***
(Nicht davon zu schweigen, egal ob es eine Lichtwelle — die von der Welt reflektiert und die wir für Farben nehmen — oder Akustik-Welle ist, sie braucht gewisse Zeit, um vom Wahrgenommenen zu den Sinnen zu gelangen. Das bedeutet, dass wir immer eine stets vergangene Realität empfangen.)
***
Die elektronischen Signale aus den Rezeptoren landen im Gehirn.
Die Wissenschaft behauptet, dass unser Gehirn im Stande ist, durchschnittlich etwa 40 Bits pro Sekunde der Sinnen-Signale zu bearbeiten. Das bedeutet, dass unser Gehirn die nächste Reduzierung der Wahrgenommenen vornehmen muss — er reduziert das Weltbild weiter, um biologisch zu überleben. Obwohl die Sinne in ihren Kapazitäten, breites Spektrum der Welt empfangen, werden viele Informationen als Rauschen ausgeblendet.
***
Dann startet der kognitive Prozess des „Benennens“. Die empfangenen Informationen werden kategorisiert. Dieser Prozess basiert auf dem Vergleich zu dem im Leben gesammelten Wissen.
Nicht ohne Bedeutung ist hier die Sprache, in der wir denken. Ihre Logik, Spezifikation, Wortschatz beeinflussen die Kategorisierung der empfangenen Informationen. Z.B. die Wellenlänge, welche die Sinne als rote Farbe empfangen, wird als „Rot“ aufgrund unserer Sozialisierung, darunter Sprache, kategorisiert und entsprechend unserer Erfahrung und Wissen zu allgemeiner „Rot“-Kategorie aussortiert – oder sie wird noch unterkategorisiert nach dem Farbton oder Intensität. (Generell sind die Frauen mit den Farben besser als die Männer.)
(Auch die Größe, als Beispiel, wird relativiert in der Kategorisierung — kleine Menschen empfinden „klein“ anders als die Größen. Umgekehrt wird es mit der Kategorie „groß“ usw.)
Aber zurück zur Sprache. Es wurde geforscht, dass die europäischen Sprachen die Welt vorwiegend mit Nomen und Adjektiven beschreiben. Die asiatischen Sprachen, wie zum Beispiel Chinesisch (oder Sanskrit), beschreiben die Welt überwiegend mit den Verben. Das bedeutet, dass die „asiatische“ Welt im Prozess ist. Dagegen ist die „europäische“ statisch.
Auch die Farben werden zum Beispiel im Chinesischen weniger differenziert. Als Beispiel das Wort (und gleichzeitig Zeichen) „Qing“: steht für solche Farben wie „blau“, „grün“, „violett“ oder sogar „schwarz“. (Aber nicht vergessen, so etwas wie „Farben“ existiert nicht in der Realität — es gibt nur Wellenlänge. Die „Farben“ entstehen nur im Prozess der Wahrnehmung und Benennung.)
Das schon deutlich durch Sinne reduzierte Weltbild wird auf Grund der Erfahrungen, Sozialisierung, Sprache, Wissen etc. weiter abgespeckt.
***
Nach dieser „Benennung“ oder „Kategorisierung“ kommt es zur nächsten Stufe der Reduzierung, die ich hier als „kenne ich-kenne ich nicht“ nennen werde — und damit zusammenhängendes „mag ich-mag ich nicht“.
(Das alles basiert auf dem Vergleich — das Adverb „WIE“ kommt zum Einsatz: Es ist/ist nicht WIE DAS, WAS ICH KENNE.)
Hier ist im Prozess der Reduzierung des Weltbildes die tiefere Ebene unseres Geistes entscheidend — das, was wir „Unbewusstes“ nennen. Hier befindet sich unser emotionales Wissen — das wir uns vorwiegend in den ersten drei Jahren unseres Lebens angeeignet haben.
Auf dieser Ebene befinden sich alle Prägungen, die wir von unserer Familie (besonders Mutter) bekommen haben — die emotionalen und mentalen Muster, Traumen, Weltanschauungen, Traditionen, Religionen etc., etc., etc. — die allen Krücken, die die Menschheit benutzt, um die Welt zu beschreiben und definieren.
***
Nichts in diesem ist unser und nichts in diesem entspricht der Welt, die genau jetzt vor unseren Augen passiert.
***
Auf die ersten Schichten unseres Unbewusstseins kamen weitere kollektiven, sozialen Prägungen der Welt, die die Tieferen unterstützen und befestigen. Die Gesellschaft, Schulen, organisierten Religionen bemühen sich sehr darum, dass wir dieselben Kategorisierengen, Schemas, Karten der Welt haben.
Dazu kommen noch unsere individuellen Erlebnisse, Traumas, Erfahrungen. Besonders wichtig sind die negativen Erfahrungen, da sie noch stärker in das Unbewusste verdrängt werden.
Das Ganze beeinflusst den Prozess der Wahrnehmung weiter. Besonders, dass wir uns so wenig selbstbewusst sind — die Wissenschaft schätzt unser Bewusstsein zwischen 0,3%-3% (je nach Untersuchung).
***
Am Ende dieses Wahrnehmungsprozesses wird die Welt zum kleinen, abgespeckten Weltbild reduziert — man kann locker sagen, dass wir die reale Welt vor uns nicht sehen und nicht kennen.
***
Aber unsere größte Tragödie fängt gerade an.
Wir fangen an, dieses vollkommen gefilterte Weltbild auszufüllen. Wir produzieren/projizieren aus dem Weltbild „eigene Welt“, die wir als die Realität verstehen und annehmen. Wir glauben, dass die Wirklichkeit genau dem entspricht, was wir „im Kopf“ haben. Dabei ist uns leider nicht bewusst, dass es nur unsere Gebilde ist; dass wir die realen Situationen, Gegebenheiten und Menschen nicht sehen. Sie alle sind nur eine Spiegelung unseren unbewussten Überzeugungen, Kategorisierungen, Standarten, Projektionen, Vorstellungen, Bedürftigkeiten etc.
Selbst die Menschen, die uns nah stehen, werden zu Projektionen reduziert — wir sehen die reale Person mit ihren Veränderungen nicht. Wir „sehen“ Gesicht, wir „hören“ der Name und schon wird der Mensch, der genau vor uns steht, gegen unsere Bilder, die wir zu ihm haben, ausgetauscht.
Wir sind überzeugt „alles zu wissen und zu verstehen“, was da draußen unseres Schädels abgeht — auch wenn wir die Wörter „hören“, die nicht gefallen sind, „sehen“ die Bewegung, die nicht da ist, etc., etc., etc.
***
Das alles, was ich beschrieben habe, passiert im Bruch der Sekunde, aber in diesem Bruch passiert unser größtes Drama: UNSERE TRENNUNG VON DER WELT.
Wir leben in einer Seifenblase unserer Interpretationen, Selbstlügen bezüglich der Welt, die mit der realen Welt nichts zu tun haben. Man kann das auch Illusion nennen. Oder „Konzept“. Oder Unwissenheit. Auf jeden Fall hat es nichts mit der Realität der Welt nichts am Hut.
***
Das zweite Drama, das aus der ersten resultiert, ist dass wir aufgrund unserer Interpretation der Welt handeln. Wir reagieren auf Etwas, was nicht da ist. Damit verstärken wir unsere Trennung von der Welt. Wir beeinflussen weiter unsere „Wahrnehmung“. Aber wir kultivieren unsere Unwissenheit — unsere Welt basiert auf der Unwissenheit… Wir bekämpfen und abstoßen jede Situation und jeden Mensch, der uns mit der Illusion unseres Wissens konfrontiert. Wir engagieren ganze unsere Energie für den Aufbau und Erhaltung unserer kleinen Welt, mit Menschen, die wir kontrollieren, unsere kleine Sekte, die nur ein Zweck hat – unsere Selbstlüge zu füttern. Wir investieren in gegenseitigen Deals mit anderen: Du bestätigst meine Illusion – ich bestätige deine…
***
Ein Mann kam in ein halbdunkles Haus rein und sah da auf dem Boden eine Schlange an. Voller Angst rannte er weg, solange er erschöpft zu Boden fiel. Aber die Schnur lag weiter ruhig auf dem Boden…
***
ALLES IST ANDERS…
It’s enough to understand how our perception works to fall humbly to our knees and admit both to ourselves and the Universe: I know shit about the world – I don’t even see the reality of my world.
***
About 70% of our perception is centered on what we see. Then comes the hearing sense. The rest falls on smell and taste.
We have exiled the most “concrete“ sense — our sense of touch — through our socialization.
So I will focus on the first two senses. Physics tells us that the world is energy. This means that everything has a certain oscillation, wavelength, vibration. Our senses are geared for receiving these oscillations, transforming them in electric signals in order to send them further to the brain.
The eye. The back wall of the eyeball is equipped with millions of sensory cells (cone cells and rod cells). They are attuned specifically to various wavelength of the photons — this means, they register different colors. A following chemical reaction produces an electrical impulse that is transported further to the brain. (simplified)
The ear. A membrane (eardrum) records certain vibrations – they are transmitted mechanically further. In the labyrinth, mechanical signals are transformed into electric signals by the receptors to be sent further to the brain. (simplified)
Here begins out separation from the reality of the world – each of us has a different inborn sensibility of the sense organs. Additionally, we have our individual disabilities. One person can see more shades of colors. Another can hear better. Etc.
***
(Not to mention that, no matter if we talk about light waves – which are being reflected by the world and which we take for colors – or acoustic waves, they need a certain time to travel from the perceived to the sense organs. This means that the reality we observe is always already past and gone.)
***
The electric signals from the receptors reach the brain.
Science claims that our brain is capable to process around 40 bits of the sensory signals per second. This means that the brain must carry out yet another reduction of the perceived — it reduces the worldview further in order to survive biologically. Although the senses, in their capacities, receive a broad spectrum of the world, much information is tuned out as noise.
***
Then, the cognitive process of naming starts. The received information is being categorized. This process is based on the comparison with the knowledge we’ve already gathered in our life.
The language in which we think is not without significance here. Its logics, specification, vocabulary influence the categorization of the received information. E.g., the wavelength, which is received by the senses as red, is categorized as “red” based on our socialization, which includes language; it’s sorted out along our experience and knowledge to a general category “red”, or it’s subcategorized by color shade or intensity. (generally, women are better with colors than men.)
(Things like size, as an example, are also relativized in the categorization – small people perceive “small” differently than large people. It happens conversely with the category “large”, and so on.)
But back to the language. Research shows that the European languages describe the world primarily with nouns and adjectives. Asian languages, like Chinese (or Sanskrit) describe the world mainly with verbs. This means that the “Asian” world is in process. Whereas the “European” world is static.
Another aspect: for example, in Chinese language, the colors are less differentiated as well. Take the word (and the sign) “Qing”: it describes colors like “blue”, “green”, “violet”, or even “black”. (But don’t forget, “colors” don’t exist in the reality – there are only wavelengths. The “color” is produced in the process of perception and naming.)
The worldview that is already significantly reduced through the experience, socialization, language, knowledge, and so on, is narrowed further.
***
After this “naming” or “categorization” there is another step of reduction, which I will call here “I know it–I don’t know it” — and connected to that “I like it–I don’t like it”.
(This is all based on comparison – the adverb “like” comes into use: It is or it isn’t LIKE WHAT I KNOW.)
The deeper level of our mind is crucial in this process of reduction of our worldview – what we call “unconscious”. Here resides our emotional knowledge — which we acquired primarily in the first three years of our life.
All imprints that we got from our family (especially the mother) are located here — the emotional and mental patterns, traumas, worldviews, traditions, religions, etc., etc., etc. — all the crutches that humanity uses to describe and define the world.
***
Nothing in that is ours and nothing in that corresponds with the world that happens right now in front of our eyes.
***
Over the first layer of our unconscious others has been put: the collective, social imprints of the world that support and confirm the deeper ones. Society, schools, organized religions make a great effort to equip us with the same categorizations, schemes, world maps that they use.
In addition to that we have our individual experiences and traumas. Of especially great importance are the negative experiences because they are ousted even further in the unconscious.
All this affects the process of perception. Especially that our self-awareness is so small – the science estimates our consciousness at around 0,3%-3% (depending on the study).
***
At the end of this process of perception we have reduced the world into a flattened, narrow worldview — we can easily say that we don’t see or know the real world happening in front of us.
***
But our greatest tragedy is only just beginning.
We begin to fill out and grout this completely filtered worldview. We produce and project from this worldview our “own world”, which we take and understand as reality. We believe that the reality is consistent with what we think about it. We are not aware of the fact that it’s only our formation; that we don’t see the real situations, conditions, and people. What we take for real is only a mirror of our unconscious convictions, categorizations, standards, projections, views, neediness etc.
Even our closest people are being reduced to projections — we don’t see the real person with their changeability. We “see” a face, we “hear” a name and already the person that is right in front of us is exchanged for our image of that person.
We are confident we “know and understand everything”, what goes on outside of our skull — even though we “hear” words that have not been spoken, “see” movement that wasn’t there, and so on.
***
All that I have described happens in a split of a second. But in this split of a second happens our greatest drama: OUR SEPARATION FROM THE WORLD.
We live in a soap bubble of our interpretations, self-lies about the world that have nothing in common with the real world. You could call it an illusion. Or a concept. Or ignorance. In any case, it has nothing do to with the reality of the world.
***
The second drama that results out of the first one is that we act based on our interpretation of the world. We react to something that is not there. Through that, we fortify our separation from the world. We impact further our “perception”. And in that, we cultivate our ignorance — our world is founded on ignorance… We fight and batter each situation and every person that confront us with the illusion of our knowledge. We engage all of our energy in the erection and maintenance of our small world, with people that we control, our small sect which has only one purpose — to feed our self-lie. We invest in mutual deals with other people: you confirm my illusion, and I’ll confirm yours…
***
A man entered a dark house and saw a snake on the floor. In panic, he started running away, till he fell exhausted to the ground. But the cord was still lying quietly on the floor…
***
EVERYTHING IS OTHERWISE…
Wystarczy zrozumieć, jak funkcjonuje nasza percepcja, żeby w Pokorze paść na kolana i przed sobą samy i wszechświatem wyznać: chuja wiem o świecie — nie widzę nawet realności mojego świata.
***
Jakieś 70% naszej percepcji koncentrujemy na wzroku. Potem jest słuch. Reszta przypada na węch i smak.
Najbardziej „konkretny“ zmysł — dotyk — wyparliśmy w socjalizacji.
Pozostanę więc przy dwóch pierwszych. Fizyka mówi nam, że świat jest energią. To znaczy, że wszystko ma swoją długość fali, wibrację. Nasze zmysły są nastawione, aby odbierać te fale, przemieniać je w elektryczne sygnały i przesyłać do mózgu.
Oko. Tylna ściana wyłożona jest milionami receptorów (czopki i pręciki). Reagują one specyficznie na długość fali fotonów — to znaczy rejestrują różne kolory. Dzięki chemicznej reakcji powstaje impuls elektryczny, który jest przesyłany do mózgu. (w uproszczeniu)
Ucho. Membrana (błona bębenkowa) odbiera szczególne wibracje, które są mechanicznie przesyłane dalej. W błędniku te mechaniczne sygnały są przetwarzane dzięki receptorom na sygnały elektryczne i przesyłane dalej do mózgu. (w uproszczeniu)
Tutaj zaczyna się nasze oddzielenie od rzeczywistości świata — każdy ma swoją wrodzoną wrażliwość narządów zmysłów. Do tego dochodzą indywidualne wady. Ktoś rozpoznaje więcej odcieni kolorów. Inny słyszy lepiej. Etc.
***
(nie wspominając, że czy to długość fali światła — która reflektuje od świata i która odbieramy jako kolor — czy fala akustyczna, potrzebują one czasu, aby od odbieranego dotrzeć do zmysłów. To znaczy, że zawsze odbieramy przeszłą rzeczywistość.)
***
Elektryczne sygnały z receptorów lądują w mózgu.
Nauka twierdzi, że nasz mózg jest w stanie przerabiać średnio 40 bitów na sekundę sygnałów ze zmysłów. To znaczy, że nasz mózg musi podjąć kolejną redukcję odebranego — redukuje obraz świata, aby przetrwać biologicznie. Chociaż zmysły odbierają szersze spektum świata, wiele informacji zostaje wyciszone jako szum.
***
Po tym zaczyna się kognitywny proces „nazywania“. Odebrane informacje zostają skateryzowane. Ten proces bazuje na porównaniu z zebraną w życiu wiedzą.
Nie bez znaczenia jest tutaj język, w którym myślimy. Jego logika, specyfika, słownictwo wpływają kategotyzacje odebranych informacji. Np. długości fali, które zmysły odbierają jako czerwony kolor, zostają na podstawie naszej socjalizacji, w tym języka, skategoryzowane jako „czerwień“ i odpowiadając naszemu doświadczeniu i wiedzy skojarzona jako ogólna kategoria „czerwieni“ albo będzie jeszcze dokładniej skategoryzowane w zależności od odcienia i intensywności. (Generalnie są kobiety lepsze w kolorach niż mężczyźni. )
(Też wielkość, na przykład, jest relatywna w kategoryzowaniu — mali ludzie odbierają inaczej „małość“ niż duzi. Odwrotnie jest z kategorią „duży“ itd.)
Ale z powrotem do do języka. Było badane, że języki europejskie opisują świat przede wszystkim poprzez rzeczowniki i przymiotniki. Języki azjatyckie, jak na przykład chiński (albo sanskryt), opisują świat przede wszystkim poprzez czasowniki. To znaczy, że „azjatycki“ świat jest w procesie. W przeciwieństwie „europejski“ jest statyczny.
Ale też kolory, dla przykładu, są w Chińskim mniej zróżnicowane. Np. słowo (i jednocześnie znak) „qing“: oznacza takie kolory jak „niebieski“, „zielony“, fioletowy“ a nawet „czarny“. (nie możemy zapominać jednak, że takie coś jak „kolor“ nie istnieje w rzeczywistości — istnieją tylko długości fali. „Kolory“ powstają tylko w procesie percepcji i nazywania.)
Zredukowany poprzez zmysły obraz świata zostaje dalej rekukowany na podstawie naszych doświadczeń, socjalizacji, języka, wiedzy, etc.
***
Po tym „nazywaniu“ albo „kategoryzowaniu“ dochodzi kolejny stopień redukcji, która nazwę tutaj „znam-nie znam“ — i z tym związane „lubię-nie lubię“.
(To wszystko bazuje na porównaniu — przysłówek „JAK“ wchodzi w grę : To jest/nie jest JAK TO, CO ZNAM.)
W tym miejscu decydującym w tym procesie redukcji obrazu świata ma głębszy poziom — ten, który nazywamy „nieświadomość“. Tutaj znajduje się nasza emocjonalna wiedza — którą przede wszystkim przyswoiliśmy w pierwszych trzech latach naszego życia.
Na tym poziomie znajdują wszystkie wdrukowania, które dostaliśmy od rodziny (szczególnie matki) — emocjonalne i mentalne wzorce, traumy, światopoglądy, tradycje, religie, etc., etc., etc. — te wszystkie kule, które ludzkość używa do opisania i zdefiniowania świata.
***
Nic w tym nie jest nasze i nic w tym nie odpowiada światu, który zdarza się dokładnie teraz przed naszymi oczami.
***
Na te pierwsze warstwy naszej nieświadomości nakładają się kolejne kolektywne, socjalne wdruki świata, które te głębsze podtrzymują i wzmacniają. Społeczność, szkoły, zorganizowane religie wysilają się bardzo o to, abyśmy mieli te same kategorie, schematy, mapy świata.
Do tego dochodzą jeszcze nasze indywidualne przeżycia, traumy, doświadczenia. Szczególnie ważne są te negatywne, bo one jeszcze mocniej zostają wyparte w nieświadomość.
To wszystko dalej wpływa na proces percepcji. Szczególnie, że tam słabo jesteśmy świadomi siebie samych — naukowcy szacują naszą świadomość między 0,3% a 3% (w zależności od badań).
***
Na końcu tego procesu percepcji świat zostaje zredukowany do małego, odchudzonego obrazu świata — można śmiało powiedzieć, że świata przed nami ani nie widzimy ani nie znamy.
***
Ale najwieksza dopiero się zaczyna.
Zaczynamy ten całkowicie przefiltrowany świat dopełniać. Produkujemy/projektujemy z tego obrazu świata „własny świat“ — który rozumiemy i przyjmujemy jako rzeczywistość. Wierzymy, że rzeczywistość dokładnie odpowiada temu, co mamy „w głowie“. W tym niestety nie jest nam świadome, że to jest tylko nasz własny malunek; że nie widzimy realnych sytuacji, faktów czy ludzi. To wszystko jest tylko lustrzanym odbiciem naszych nieświadomych przekonań, kategoryzowania, standardów, projekcji, wyobrażeń, potrzeb, etc.
Nawet bliscy nam ludzie są zredukowani do naszych projekcji — nie widzimy realnej osoby z jej zmianami. „Widzimy“ twarz, „słyszymy“ imię i już człowiek, który przed nami stoi, zostaje podmieniony na obrazy, które na jego temat mamy.
Jesteśmy przekonani, że „wiemy i rozumiemy wszystko“, co dzieje się na zewnątrz naszej czaszki — nawet kiedy „słyszymy“ słowa, które nie padły, ruch, którego nie było, etc., etc., etc.
***
Wszystko, co opisałem dzieje się w ułamku sekundy, ale w tym ułamku właśnie zdarza się nasz największy dramat: NASZE ODDZIELENIE OD ŚWIATA.
Żyjemy w bańce mydlanej naszych interpretacji, autokłamstw od znośnie świata, które nie mają z realnym światem nic wspólnego. Można to nazwać też iluzją. Albo konceptem. Albo niewiedzą. W każdym przypadku nie ma to nic wspólnego z realnością świata.
***
Drugim dramatem, który wynika z tego pierwszego, jest fakt, że działamy na podstawie naszej interpretacji świata. Reagujemy na coś, czego nie ma. W tym wzmacniamy nasze oddzielenie od świata. Dalej wpływamy na naszą „percepcję“. Ale kultywujemy naszą niewiedzę — nasz świat bazuje na niewiedzy… Zwalczamy i odrzucamy wszystko i każdego, który konfrontuje nas z iluzją naszej wiedzy. Angażujemy całą naszą energię na budowanie i utrzymywanie naszego małego światka, z ludźmi, których kontrolujemy, naszą małą sektę, która ma tylko jedno zadanie — karmienie naszego autokłamstwa. Inwestujemy w obustronne deals z innymi: ty potwierdzasz moją iluzję — ja potwierdzam twoją…
***
Człowiek wszedł do mrocznego domu i zobaczył leżącego na podłodze węża. Przerażony uciekł, aż padł wycieńczony na ziemię. A sznur dalej spoczywał na podłodze…
***
WSZYSTKO JEST INACZEJ…
WEG DES KINDES 