Khalil Gibran, „The Prophet”: On Children/Von den Kindern/O dzieciach

Your children are not your children.
They are the sons and daughters of Life’s longing for itself.
They come through you but not from you,
And though they are with you yet they belong not to you.
You may give them your love but not your thoughts,
For they have their own thoughts.
You may house their bodies but not their souls,
For their souls dwell in the house of tomorrow, which you cannot visit, not even in your dreams.
You may strive to be like them, but seek not to make them like you.
For life goes not backward nor tarries with yesterday.
You are the bows from which your children as living arrows are sent forth.
The archer sees the mark upon the path of the infinite, and He bends you with His might that His arrows may go swift and far.
Let your bending in the archer’s hand be for gladness;
For even as He loves the arrow that flies, so He loves also the bow that is stable.

Deine Kinder sind nicht deine Kinder.
Sie sind die Söhne und Töchter der Sehnsucht
des Lebens nach sich selbst.
Sie kommen durch dich, aber nicht von dir,
und obwohl sie mit dir sind, gehören sie dir doch nicht.
Du kannst ihnen deine Liebe geben,
aber nicht deine Gedanken,
denn sie haben ihre eigenen Gedanken.
Du kannst ihrem Körper ein Heim geben,
aber nicht ihrer Seele,
denn ihre Seele wohnt im Haus von morgen,
das du nicht besuchen kannst,
nicht einmal in deinen Träumen.
Du kannst versuchen, ihnen gleich zu sein,
aber suche nicht, sie dir gleich zu machen.
Denn das Leben geht nicht rückwärts
und verweilt nicht beim Gestern.
Du bist der Bogen, von dem deine Kinder
als lebende Pfeile ausgeschickt werden!

Wasze dzieci nie są tak naprawdę waszymi dziećmi.
Są synami i córkami życia tęskniącego za samym sobą.
Przechodzą one przez Was, ale nie należą do Was.
A nawet jeśli żyją z Wami, to i tak nie są Wasze.
Możecie dać im swoją miłość, ale nie myśli,
bo mają one swoje własne.
Możecie zapewnić schronienie ich ciałom, ale nie ich duszom,
bo dusze Waszych dzieci opuszczają każdego ranka swe rezydencje,
do których nie macie wstępu, nawet w snach.
Możecie starać się być tacy, jak one,
ale nie próbujcie zmieniać ich na Waszą modłę.
Bo życie nie ma w zwyczaju się cofać,
ani roztrząsać wczorajszego dnia.
Jesteście jak łuki, z których wystrzeliwujecie żyjące strzały –
swoje własne dzieci.
Łucznik widzi cel spoglądając wzdłuż nieskończonej ścieżki,
a dzięki jego sile i umiejętnościom wystrzelone przez niego strzały
polecą szybko i daleko.
Napięcie ręki łucznika to Twoja radość.
Tak, jak kocha on wypuszczoną przez siebie strzałę,
tak samo kocha on łuk, który pozostaje ciągle w w tym samym miejscu.