każde "żegnaj"
"muszę iść"
jest ćwiczeniem na moje ostatnie
"to już wszystko"
"odchodzę"
w ostatni wydech
i skończy się ten świat dla mnie
i ty i ptaki i blask na wodzie...
więc uczę się, że każdy moment
który jest darem wdechu
może być ostanim
że nie mam czasu na bycie
zagubionym we własnych historyjkach na temat świata
oddzielonym w strachu od jego świętości i magii
oddzielonym od Życia
które nieprzerwanie
stoi przed moimi oczami...
every „goodbye”
„I have to go”
is a practice for my last
“that is all”
“I’m leaving”
into the last breath
and this world will end for me
and you will end and the birds and the shimmer on the water…
so I learn that every moment
which is a gift of the inbreath
may be the last
that I don’t have the time to be
lost in my own stories of the world
separated in fear from its sacredness and magic
separated from Life
that ceaselessly
shows up in front of my eyes…
WEG DES KINDES 